خدایا من چرا انقدر تنهام؟...چرا هیچکی به داد تنهایی من نمیرسه؟...چرا تنهام گذاشت؟...پس کی این قصه ی تنهایی من تموم میشه؟ و هزاران هزار جمله ی دیگه درباره ی تنهایی که همه جا می بینیم و می شنویم.

ولی واقعا این تنهایی چیه؟ اینه که وقتی دوست دخترت یا دوست پسرت باهات بهم زد سراغت میاد؟ یا وقتی کسی دور و برت نیست یعنی تنهایی؟ یا... نمیدونم شاید هرکسی یک تعریف خاص درباره تنها بودن داشته باشه. ولی به نظر من تنهایی مثل احساس شادی یا ناراحتی نیست که با یک اتفاق به سراغ انسان بیاد...یا بشه کاری کرد که دیگه برای همیشه ازت دور بشه...

همه ی ادم ها دوست دارن تنها باشن و حتی خیلی وقت ها دوست دارن ناراحت و غمگین باشن...چون این حسی ست که در وجود همه ی انسان ها هست و نمیشه مثلا با رفت و امد زیاد با دوست ها و  داشتن یه خانواده ی شلوغ و عاشق شدن یا حتی ازدواج کردن ازش فرار کرد.اتفاقا هرچقدر که ازش فرار کنی مثل مرداب ادم رو توی خودش میکشه.

زندگی یعنی همین...زندگی یعنی هم داشتن حس شادی و هم غم...هرچیزی توی این دنیا یه عمری داره.تموم میشه و میمیره ولی باز هم متولد میشه.مثل دوره ی طوفانی و یا اروم زندگی.ولی این خود ما هستیم که زندگیمون رو میسازیم.میشه توی بدترین شرایط هم چشم هارو روی همه چیز بست و فقط به اون نور امیدی که توی دلت داری فکر کنی و جلو بری.این خودت هستی که باعث میشی چه حسی داشتی باشی.. هیچکس توی این دنیا عمیقا به فکر تو و دلسوز تو نیست. شاید هم دلیل اصلی این که همیشه تنهایی با ماست همین باشه. اره چون کسی کاملا درکت نمیکنه.همه بیشتر به فکر خودشون هستن.

خودت دوست خودت باش.خودت به خودت کمک کن. منتظر دیگران نباش. تنهایی اونقدرها هم بد نیست چون باعث میشه یه خورده هم با خودت خلوت کنی و درباره ی راه هایی که توی زندگی پیش گرفتی فکر کنی.....حتی از تنهایی هم میتونی استفاده کنی.....

هر چیزی را پایانی است. و زمستان را،  حتی اگر تمام شب هایش یلدا باشد!!!

فريبرز عرب‌نيا از راكد بودن سيستم مديريت فرهنگي گلايه كرد و پيرامون برخي مباحث بازيگري در سينماي‌ايران نقطه‌نظراتش را گفت.

به گزارش ايسنا، اين بازيگر سينما و تلويزيون ايران كه سی ام ارديبهشت در برنامه تلويزيوني «هفت» حاضر شده بود، در بخش ابتدايي سخنانش با انتقاد از بحث‌هايي كه در برنامه‌هاي گذشته درباره بازيگري در سينماي ايران شده بود، گفت:‌ عليرغم جرأتي كه اين برنامه در ورود به بحث بازيگري داشت، اشكال اساسي اين بحث‌ها در آنجا بود كه راز ماندگاري، دستمزد و يا مشكلات بازيگر در سينماي ايران، تنها از زاويه مسئوليت و كاري كه يك بازيگر بايد انجام دهد، ديده شده و متوجه نيستيم كه مشكلات بازيگري در يك پيكره به هم پيوسته شكل مي‌گيرد.

به ادامه مطلب برید...

در دو چشمش گناه می خندید

بر رخش نور ماه می خندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله یی بی پناه می خندید

                                           شرمناک و پر از نیازی گنگ

                                           با نگاهی که رنگ مستی داشت

                                           در دو چشمش نگاه کردم و گفت:

                                           باید از عشق حاصلی برداشت

                                                                                          سایه یی روی سایه یی خم شد

                                                                                            در نهان گاه راز پرور شب

                                                                                            نفسی روی گونه یی لغزید

                                                                                            بوسه یی شعله زد میان دو لب

با مداد رنگي روزه آمدنت را نقاشي ميکنم

و جاده هاي رفتنت را خط خطي.

کسي براي من نيست

بيا غلط هاي زندگيم را به من بگو و زير اشتباهاتم را خط بکش

بودنت مثل دريايي مرا در بر ميگيرد

آنجا که تو هستي ماهي ها هم نميتوانند بييند چه رسد به من...

کدام صبح ميايي؟

کدام چمدان ماله توست؟

کدام دست تو را به من ميرساند؟

کدام روز مال من ميشوي؟

بيا که درد دلم را فقط تو ميفهمي...

یه تست روانشناسی جالب! پس به این ده سوال پاسخ بدید تا بفهمید با احساسات و عواطف خودتون چقدر در ارتباط هستید. بعد با جمع زدن امتیاز ها می تونید حالتی رو که به شما نسبت داره رو بخونید. برای پاسخ به ده سوال به ادامه مطلب برید.

در این خاك زرخیز ایران زمین                                              نبودند جز مردمی پاك دین

همه دینشان مردي و داد بود                                                 وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان                                            گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاك                                                 همه دل پر از مهر این آب و خاك

پدر در پدر آریایی نژاد                                                              ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردي و فرهنگ بود                                              گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما                                            که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان                                        کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟                                          خرد را فکندیم این سان زکار

نبود این چنین کشور و دین ما                                                  کجا رفت آیین دیرین ما؟

به یزدان که این کشور آباد بود                                                  همه جاي مردان آزاد بود

در این کشور آزادگی ارز داشت                                         کشاورز خود خانه و مرز داشت

گرانمایه بود آنکه بودي دبیر                                                   گرامی بد آنکس که بودي دلیر

نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت                                   نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آنروز دشمن بما چیره گشت                                                   که ما را روان و خرد تیره گشت

از آنروز این خانه ویرانه شد                                                         که نان آورش مرد بیگانه شد

 چو ناکس به ده کدخدایی کند                                                       کشاورز باید گدایی کند

به یزدان که گر ما خرد داشتیم                                                      کجا این سر انجام بد داشتیم

بسوزد در آتش گرت جان و تن                                                              به از زندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگی بندگی است                                                       دو صد بار مردن به از زندگی است

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم                                                     برون سر از این بار ننگ آوریم

 خدایا چه بلایی داره سرم میاد؟ یهو چی شد؟ چرا روز به روز دارم عوض میشم؟ خیلی ازت دور شدم...اره خدا جون..خودمو گم کردم..تورو گم کردم.انگار روی هوام..سر در گمم.فقط دارم دور خودم میچرخم.

 باور کن خسته شدم...از دروغ..از گناه..از پوچی..از خودم........

 میدونم سنم خیلی کمه واسه این حرفا ولی من خیلی زود بزرگ شدم.بزرگ بودن رو زود تجربه کردم. شاید بخاطر  همینه دلم داره کم کم سنگی میشه.دل من مثل یه اب زلال بود.این خاک هارو کی اولین بار ریخت توی قلب پاکم؟  کی اونو تبدیل به گل کرد؟ اگه همینجوری به حال خودش رهاش کنم این گل سفت و سفت تر میشه و عاقبتی جز   سنگ شدن نداره...اونوقت دیگه هیچ جوری نمیشه نجاتش داد جز با شکستنش.هرچند الان ترک هایی ورداشته اما  خدا میدونه کی شکسته یشه.

 میدونم هنوز خیلی اتفاقات در انتظار منه و خیلی سختی های بدتری رو باید پشت سر بذارم ولی  میترسم....میترسم از خودم...

 خدا جون...دیگه نمیدونم دوست داشتن چیه....راستی یه خورده از عشق واقعی برام بگو...بگو تا گول این  هوس  های نقاب زده رو نخورم.ولی خودمونیمااا خیلی نقاب های زیبایی دارن.نکنه نقاب های من هم به همین زیباییه...

 نمی دونم چرا هنوز، یاد تو می افتم                 که با هر قطره ی اشکت، منم مثل تو آشفته ام
 نمی دونم چرا منم مثل تو بی تابم                   شبایی که تو بیداری، به یاد تو نمی خوابم
 اون قدر گفتن که آزادی                                به مرگ ساده تن دادی
 شاید از جرم دیروز                                      که به این روز افتادی
 منم هم رنگ تو می شم                               سراغ عشق و می گیرم
 که با هر قطره ی خونت                                 منم مثل تو می میرم

  پای حرف تو میمونم                                  که امید و به من دادی
 منم همراه تو می شم                                  به عشق صبح آزادی
 سکوت و  میشکنی اینبار                              بفهمن که هنوز هستی
 با فریادت نشون می دی                               که از هیچی نمی ترسی
 داره آروم جون می ده                                    مردی که مرگ و فهمیده
 نمی دونم چرا اما                                         آزادی بوی خون می ده!

چرا نمیشه وقتی که دلت میگیره یا وفتی که بارون میاد تنها بری و قدم بزنی؟چرا نمیشه یه خورده هم با دوستا وقت گذروند؟چرا انقدر تبعیض جنسیتی توی کشورمون هست؟هیچکس هیچ جواب قانع کننده ای برام نداره...اخه چرا پسرا خیلی راحت میتونن بیان و با خانوادشون درباره ی دوست دختراشون یا اونی که دوستشون دارن حرف بزنن ولی دخترا همیشه مجبورن یه نقاب به صورتشون بزنن...

باور کنید بیشتر دخترای ایرانی دچار دوگانگی رفتاری شدن.هر لحظه باید یه جور باشن.باید بخاطر اون چیزی که میخوان دروغ بگن.اگه توی کشور ما انقدر محدودیت نبود دیگه کسی برای رابطه برقرار کردن با جنس مخالفش انقدر خودشو به اب و اتیش نمیزد.مثل بچه ها...هرچی به بچه بگی که یه چیزی بده یا جیزه بیشتر میره طرفش.دوست داره اونو تجربه کنه تا ببینه چی هست که این همه خانواده و دیگران روش حساسن.

حرف من این نیست که ازادی مطلق داشته باشیم اما حداقل خانواده ها منطقی فکر کنن.در کنار راهنمایی هاشون اجازه بدن خودمون هم برای خودمون تصمیم بگیریم.نه اینکه تمام حرفاشون رو به ما تحمیل کنن.به زور ازمون بخوان که 100% به حرف اونا عمل کنیم.این زندگی خودمونه نه اونا.یا چرا هرجور که اونا میخوان باید لباس بپوشیم؟اصلا اگه قراره اینجوری باشه چرا ما زندگی میکنیم؟خب خدا عمر مارو بده به اونا که با عقاید خودشون زندگی کنن.

فقط حرف دلم رو زدم.نه میخوام فیلسوف بازی دربیارم نه نظرمو به کسی تحمیل کنم.شاید خیلی ها نظرشون غیر از این باشه.خب شما هم همونجوری فکر کنین.میدونم حرف زدن من بی فایده س و هیچ پدر و مادری با این حرفا رفتارشو عوض نمیکنه ولی من حرفمو زدم...

پی نوشت: امیدوارم اینده ها مثل ما نباشن دیگه...حداقل زندگی کنن.