سلام دوستان..اول از همه ولادت امام محمد تقی (ع) که فرداس پیشاپیش تبریک میگم. در ادامه ازتون میخوام که به ادامه مطلب برید چون زندگی نامه ی این امام رو براتون گذاشتم و همینطور میخوام که سوالی رو که در انتهای مطلب پرسیدم اگه ممکنه جواب بدید.ممنون

پس به ادامه مطلب برید...

خیلی زود اتفاق افتاد...خیلی...اخه چرا؟تو که هنوز خیلی جا داشتی.شاید هم ما لیاقت داشتن تورو نداشتیم.

راستی یه خبر! چند روز پیش روزت بود.همه در تکاپو بودن که برای فرشته های زندگیشون چیکار کنن و چی بخرن.اما برای من و کسایی که مثل من هستن اون روز با همه روزای دیگه هیچ فرقی نداشت.

بعضی وقت ها فکر میکنم که اصلا نبودی...احساس میکنم رویای کوتاهی بودی که وقتی بیدار شدم دیدم فقط و فقط یه رویا بود و حالا نیست.ای کاش این رویا همیشگی بود هرچند قبول دارم که اگه بودی قدرتو نمیدونستیم.خدایا ازت میخوام اون یکی فرشته مو ازم نگیری.میدونم که تو هر دری ببندی هزارتا در دیگرو باز میکنی.فقط امیدوارم اون عزیزمو ازم نگیری.بابا جونم خیلی دوستت دارم.

ولی مامانی...چرا وقتی به خوابم میای حرفای عجیب میزنی؟دیگه کم کم داره باورم میشه ها...یعنی ممکنه؟؟؟ نه نه اینا همش یه خوابه.ولی اخه چند بار این حرف رو میزنی؟ خداجون تو کمکم کن.باید چیکار کنم؟ معلومه که به هرکی بگم اون مدام میاد  به خوابم و میگه من زندم..نمردم..میگن بیچاره دختره دیوونه شده.

خواب اخرمو خوب یادمه.خواب نبود...یه رویای شیرین بود.چادرت همون بو رو میداد وقتی بغلت کردم.چقدر دلچسب بود.اما بعدش چی؟اون حرفت؟اگه راست باشه چی؟وای خدایا باید چیکار کنم؟؟؟

پی نوشت:یه خواب ساده بود مگه نه؟

در این خاك زرخیز ایران زمین                                              نبودند جز مردمی پاك دین

همه دینشان مردي و داد بود                                                 وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان                                            گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاك                                                 همه دل پر از مهر این آب و خاك

پدر در پدر آریایی نژاد                                                              ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردي و فرهنگ بود                                              گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما                                            که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان                                        کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟                                          خرد را فکندیم این سان زکار

نبود این چنین کشور و دین ما                                                  کجا رفت آیین دیرین ما؟

به یزدان که این کشور آباد بود                                                  همه جاي مردان آزاد بود

در این کشور آزادگی ارز داشت                                         کشاورز خود خانه و مرز داشت

گرانمایه بود آنکه بودي دبیر                                                   گرامی بد آنکس که بودي دلیر

نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت                                   نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آنروز دشمن بما چیره گشت                                                   که ما را روان و خرد تیره گشت

از آنروز این خانه ویرانه شد                                                         که نان آورش مرد بیگانه شد

 چو ناکس به ده کدخدایی کند                                                       کشاورز باید گدایی کند

به یزدان که گر ما خرد داشتیم                                                      کجا این سر انجام بد داشتیم

بسوزد در آتش گرت جان و تن                                                              به از زندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگی بندگی است                                                       دو صد بار مردن به از زندگی است

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم                                                     برون سر از این بار ننگ آوریم