کاشکی نمیدیدم تورو...کاشکی چشام کور میشد  

تااین همه غصه و غم از دل تو دور میشد

من که به جز غصه واست...هدیه نیاورده بودم

کاش از همون روز سیاه پای چشات مرده بودم

ببخش و بگذر از دلم...بذار فراموش بشم

نوری نداشتم واسه تو..بهتره خاموش بشم

اما نباید که از این زندگی دلگیر بشی

اگرچه زندگی نذاشت...به پای هم پیر بشیم

اگه دلت مثل من...گرفت منو خبر کن

بغض گره خوردتو وا کن و گریه سر کن

بذار بسوزم از تو...تو دل این سیاهی

از تو که بی گلایه هنوز رفیق راهی

بی تو به دست کی بدم...این دل پاره پاره رو

کجا فراموش کنم...این شب بی ستاره رو

از عاشقی دلم پره...محاله گمراه بشم

محاله بعد از تو بخوام...بازم خاطرخواه بشم

جدا شدم از تو و غم...به غربت دلم زده

تو هم سفر کن و برو...از این غروب غم زده

منو حالا نوازش کن ... که این فرصت نره از دست

شاید این اخرین باره ... که این احساس زیبا هست

منو حالا نوازش کن ... همین حالا که تب کردم

اگه لمسم کنی شاید ... به دنیای تو برگردم

هنوزم میشه عاشق بود ... تو باشی کار سختی نیست

بدون مرز با من باش ... اگرچه دیگه وقتی نیست

نبینم این دم رفتن ... تو چشمات غصه میشینه

همه اشکاتو میبوسم ... میدونم قسمتم اینه

تو از چشمای من خوندی ... که از این زندگی خستم

کنارت اونقدر ارومم ... که از مرگ هم نمیترسم

تنم سرده ولی انگار ... تو دستای تو اتیشه

خودت پلکامو میبندی ... و این قصه تموم میشه

در دو چشمش گناه می خندید

بر رخش نور ماه می خندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله یی بی پناه می خندید

                                           شرمناک و پر از نیازی گنگ

                                           با نگاهی که رنگ مستی داشت

                                           در دو چشمش نگاه کردم و گفت:

                                           باید از عشق حاصلی برداشت

                                                                                          سایه یی روی سایه یی خم شد

                                                                                            در نهان گاه راز پرور شب

                                                                                            نفسی روی گونه یی لغزید

                                                                                            بوسه یی شعله زد میان دو لب

 نمی دونم چرا هنوز، یاد تو می افتم                 که با هر قطره ی اشکت، منم مثل تو آشفته ام
 نمی دونم چرا منم مثل تو بی تابم                   شبایی که تو بیداری، به یاد تو نمی خوابم
 اون قدر گفتن که آزادی                                به مرگ ساده تن دادی
 شاید از جرم دیروز                                      که به این روز افتادی
 منم هم رنگ تو می شم                               سراغ عشق و می گیرم
 که با هر قطره ی خونت                                 منم مثل تو می میرم

  پای حرف تو میمونم                                  که امید و به من دادی
 منم همراه تو می شم                                  به عشق صبح آزادی
 سکوت و  میشکنی اینبار                              بفهمن که هنوز هستی
 با فریادت نشون می دی                               که از هیچی نمی ترسی
 داره آروم جون می ده                                    مردی که مرگ و فهمیده
 نمی دونم چرا اما                                         آزادی بوی خون می ده!

یه روز سرد خزون تنگ غروب                                                 خسته از ادمای شهر شلوغ

خسته از نگاه پر درد زمون                                                       از حضور بی نشون حسمون

تو کوچه باغ شب دلواپسی                                                        بی ستاره موندم تو این بی کسی

                                              دوباره پیش روم هستی

                                              اگرچه این یه تصویره

                        اگرچه بی صدا رفتی

                                                                               صدات برام نمیمیره...

پی نوشت: به یاد کسی که خیلی زود از پیشمون رفت...خیلی بهت احتیاج داریم ولی نیستی اما به زودی ما میایم پیشت.

فریب ما نخور آقا، دروغ می گوییم                                 به جان حضرت زهرا (س) دروغ می گوییم

چه ناله ای؟ چه فراقی؟ چه درد هجرانی؟                       نیا نیا گل طاها دروغ می گوییم

تمام چشم به راهی و انتظار و فراق                              و ندبه های فرج را دروغ می گوییم

دلی که مأمن دنیاست جای مولا نیست                         اسیر شهوت دنیا، دروغ می گوییم

زبان، سخن ز تو گوید ولی برای مقام                             به پیش چشم خدا دروغ می گوییم

کدام ناله غربت؟کدام درد فراق؟                                   قسم به ام ابیها (س) دروغ می گوییم

خلاصه ای گل نرگس کسی به فکر تو نیست                   و ما به وسعت دریا دروغ می گوییم

مرا ببخش عزیزم که باز می گویم                                  نیا نیا گل طاها دروغ می گوییم

پی نوشت: فریب ما مخور آقا...